Η ατέρμονη μάχη του play και του game,
των Δ. Δραγώνα, Η. Μαρμαρά
Προσπαθώντας κανείς να περιγράψει το παιχνίδι, αντιλαμβάνεται πως άλλοτε πρόκειται για μία χαρούμενη, ανέμελη, άναρχη διάθεση και δράση και άλλοτε για ένα σύστημα που ορίζεται από περιορισμούς, ρόλους και κανόνες. Πρόκειται για δύο διαφορετικές συνθήκες που αν και μπορεί να συνυπάρχουν, γρήγορα θα βρεθούν σε αντιπαλότητα Στην πραγματικότητα, άλλοτε μιλάμε για play και άλλοτε για game. Άλλοτε για παιδιά και άλλοτε για αγώνα. Αν και στα αρχαία ελληνικά υπήρχε διάκριση των δύο λέξεων που περιγράφουν το παιχνίδι, δίνοντας στην πρώτη ένα χαρακτήρα που είναι πιο κοντά στην παιδική ηλικία και νοοτροπία και στη δεύτερη το γνώρισμα του ανταγωνισμού και της αντιπαλότητας που είχαν π.χ., οι αθλητικοί αγώνες και οι θρησκευτικές τελετές, η διαφοροποίηση αυτή στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα με την επικράτηση της λέξης παιχνίδι έπαψε να υπάρχει. Για το λόγο αυτό στο γλωσσάρι των διαφορών που ακολουθεί για τη συγκρουσιακή σχέση των δύο λέξεων που ορίζουν την έννοια του παιχνιδιού, προτιμήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τους αγγλικούς όρους game και play ώστε να αποφύγουμε τη σύγχυση που μπορεί να φέρουν η παιδιά και ο αγών καθώς πλέον παραπέμπουν και σε άλλες έννοιες και χρήσεις.
Το Game είναι ένα σύστημα κλειστό.
Το Play δε μπορεί παρά να είναι ανοιχτό.
Tο Game είναι αναπαραστατικό.
Το Play είναι ελεύθερο.
Τα Games συμμετέχουν στην πολιτική οικονομία της αναπαραγωγής και των πνευματικών δικαιωμάτων.
Το Play συνιστά τη γενική οικονομία της υπέρβασης.
Τα Games λειτουργούν σαν παυσίπονα για τη σχιζοφρενική καπιταλιστική κοινωνία.
Το Play συνιστά την υπέρβαση της αναγκαιότητας.
Το Game χρειάζεται πάντα ένα πλαίσιο παιχνιδιού και αναφοράς (ένα gamespace) που γεννά τους κανόνες και δίνει νόημα στο game.
Το Play εξαπλώνεται στην καθημερινότητα.
Το Game είναι μια κατασκευή που μπορεί να αναλυθεί σε διακριτά σημεία.
Το Play είναι μία δραστηριότητα εμπειρικά πρόσκαιρη από τη φύση της. Η ανάλυσή της είναι μη εφικτή.
Η εξαπάτηση είναι Play.
Τροποποιεί το χαρακτήρα του Game.
Δεν υπάρχει θάνατος στο Play, ούτε και «unplay».
Τα Games ορίζονται από το θάνατο και το unplay και μόνο το Play τα συνδέει με το επόμενο επίπεδο.
Οι players είναι δημιουργοί.
Oι gamers είναι παίκτες.
Το Play μπορεί να αναιρέσει ένα Game και τους κανόνες του.
Ένα Game χωρίς κανόνες δεν υφίσταται.
Τα Games είναι σχήματα ιεράρχησης που παράγουν ιεραρχίες.
Το Play βασίζεται σε αλληλοσυσχετίσεις ετεροτήτων.
Όσο περισσότερες διαφορές θα εμπλέκονται στο πεδίο του Play, τόσο πιο έντονη και σημαίνουσα θα γίνεται η εμπειρία του.
Γι’ αυτό, μπορώ να παίξω με τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ να παίξω με μένα.
Αν στον δυτικό πολιτισμό το game φάνηκε να υπερέχει με κάποιο τρόπο του play, αυτό συνέβη μόνο γιατί η Ευρωπαϊκή σκέψη ακολουθώντας τη συνήθη ρασιοναλιστική οδό, προτίμησε την «εκπολιτισμένη», πειθαρχημένη και ασφαλή εκδοχή του παιχνιδιού, και παραμέρισε τα πιο άναρχα και ζωηρά χαρακτηριστικά του. Γιατί το play εμπεριείχε και θα εμπεριέχει πάντα το βασικότερο στοιχείο. Αυτό της ανατροπής…
Επιμέλεια αφιερώματος: Δάφνη Δραγώνα, Ηλίας Μαρμαράς
Εικονογράφηση αφιερώματος: Andrej Dutina
Ακόμη στο Κοντέινερ:
Νόαμ Τσόμσκι: αποκλειστική συνέντευξη στους Σπύρο Ζουμπούλη και Ηλία Μαρμαρά
Ρομάν Γαβράς: Αποκλειστική συνέντευξη στην ηθοποιό Ελευθερία Γεροφωκά
Βλέμμα: Κινηματογράφος, Μουσική, Βιβλίο, Χορός, Θεωρία της Γαίας, Φεμι-νύστα, Media
Παρέμβαση: Επίσκεψη στις φυλακές ανηλίκων στην Αμυγδαλέζα
Και οι μόνιμες στήλες στο "Τετράδιο":
Λένα Κιτσοπούλου, Άντζελα Δημητρακάκη, Άκης Γαβριηλίδης, Νάνος Βαλαωρίτης, Ζωή Ν. Κωνσταντοπούλου, Ηλίας Μαρμαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου