Ο Γιώργος Απέργης για την Ισορροπία

Βέβαια το μάτι είναι πιο δυνατό, αρπάζει τα πράγματα. Ενώ το αυτί χρειάζεται χρόνο. Αν υπάρχουν πολλά πράγματα για να δει κανείς δεν ακούει ή ακούει λιγότερο. Η συγκέντρωσή του πάει σε αυτό που βλέπει. Οπότε για να μπορεί κανείς να ακούει και να βλέπει ταυτόχρονα θέλει μια ισορροπία. Που πρέπει να υπάρχει κάθε στιγμή.

Συνέντευξη του Γιώργου Απέργη στη Κλαίρη Λιονάκη

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

(Α)κινητοποιήσεις Νο 2: ο δρόμος και ο νόμος

Αυτό που οδήγησε τόσο κόσμο να αγανακτήσει με τα διόδια και τα εισιτήρια ήταν και ένα στοιχείο ποιοτικό, όχι απλώς ποσοτικό: δεν ήταν μόνο το ύψος της τιμής, αλλά και ηαυθαιρεσία του καθορισμού της. Δεν φαινόταν να υπάρχει κανένας πειστικός λόγος ώστε στα διόδια των Αφιδνών να πρέπει να καταβάλουμε 2,90 ευρώ και όχι 2,80 ή 3, ενώ στα διόδια των Μαλγάρων 2,30. Υποτίθεται ότι οι αγοραπωλησίες στον καπιταλισμό συνιστούν ανταλλαγή ισοδυνάμων, και η ισοδυναμία αυτή καθορίζεται με βάση το ποσό τής κοινωνικά απαραίτητης αφηρημένης εργασίας. Εδώ όμως, ο καθορισμός της τιμής αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο ανορθολογικός, η δε είσπραξή της να απαιτεί όλο και περισσότερη εξωοικονομική βία.

Απόσπασμα από τη στήλη του Άκη Γαβριηλίδη

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

«Γενιά»: Μια παγίδα για μικρούς και μεγάλους

Η γενιά αποτελεί ένα ιδιότυπο, πλην πειστικό για τους πολλούς, τέχνασμα αποκλεισμού από το νέο όσο και από το παλιό. Γνωρίζουμε όλοι περί του μπαμπά επαναστάτη που μεγαλώνει, οποία συμφορά, έναν γιο φλώρο. Περί της μαμάς-πρότυπο νόμου και τάξης που μεγαλώνει, οποία συμφορά, την κόρη-πνεύμα αντιλογίας. Με την παντιέρα «εγώ είμαι της γενιάς μου» φιλτράρεται, διακόπτεται και ανατρέπεται, στις κατάλληλες συνθήκες (οι οποίες προφανώς αφθονούν), οποιαδήποτε συλλογική δράση ακριβώς όταν κρίνεται κοινωνικά αναγκαία.

Απόσπασμα από τη στήλη της Άτζελας Δημητρακάκη

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Wasted youth(s)

Είμαστε οι πολιτικοί κρατούμενοι των εαυτών μας.

Υπέρ και υπό ταυτόχρονα.

Υπερδιεγερμένοι υπολειτουργούμε,

υπερευαίσθητοι υποτροπιαζόμαστε,

υπερεκτιμημένοι υποβαθμιζόμαστε,

υπερκομματικοί υποθηκευόμαστε,

υπεράνθρωποι υποβασταζόμαστε.

Απόσπασμα από άρθρο του Γιώργου Ζώη

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί

Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Ρακοσυλλέκτες

Άλλοι πιστεύουν ότι είναι παράξενοι τύποι που πάσχουν απο ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές. Άλλοι πως επέλεξαν το επάγγελμα αυτό απο άποψη. Ρομαντικοί φυγάδες του σύγχρονου πολιτισμού. Η πλειοψηφία της ανθρωπιστικής κοινωνίας μας αρέσκεται να νιώθει θλίψη και οίκτο για τους περιθωριακούς-μοναχικούς-μισότρελλους και απελπισμένους ρακοσυλλέκτες. Η αλήθεια είναι ότι η φτώχεια σε καταβάλλει. Αλλά η θέληση για ζωή σού δίνει δύναμη. Η ανάγκη για επιβίωση είναι αυτή που ενώνει ανθρώπους.

απόσπασμα από άρθρο της Μαρίας Δανέζη για το αφιέρωμα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Ντοκιμαντέρ

Έχουμε παραγωγούς, έχουμε διαφημιστές, έχουμε καλλιτέχνες. Έχουμε λογιστές, έχουμε σοφούς, έχουμε κλέφτες. Τα κελιά γίνονται μικρότερα, τα σίδερα πιο χοντρά, τα κόκαλα τελειώνουν, η λάσπη πιο πηχτή. Ψόφια κορμιά δίπλα σε φρέσκους, ανίδεους ετοιμοθάνατους. Πότε φωνή, πότε αντίδραση, πότε κατάθλιψη. Πότε θρησκεία, πότε τσιγάρο και πότε δίαιτα.

απόσπασμα από τη στήλη του Δημήτρη Δαλδάκη

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Κράτη και επαναστάσεις στη Δύση και στην Ανατολή

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο A Thousand Plateaux, των Gilles Deleuze και Felix Guattari, σε μετάφραση Άκη Γαβριηλίδη. Συγκεκριμένα, σε απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο «1227 – Πραγματεία περί νομαδολογίας: η πολεμική μηχανή», μπορεί κανείς να δει πως οι συγγραφείς στην ανάλυση τους για τις μορφές του κράτους όπως διαμορφώνονται σαν διαφορά σε Ανατολή και Δύση, προέβλεψαν με έναν τρόπο τα σημερινά τεκταινόμενα στο Αραβικό τόξο.

"Είναι αλήθεια ότι η ιδέα της επανάστασης είναι η ίδια αμφίσημη^. είναι δυτική στο βαθμό που παραπέμπει σε ένα μετασχηματισμό του κράτους^. αλλά είναι ανατολική στο βαθμό που προβάλλει μια καταστροφή, μια εξάλειψη του κράτους."

Από τη στήλη Continental Drift του Ηλία Μαρμαρά

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Το 1821 και η Αλήθεια – Γιάννης Σκαρίμπας

«Γι’ αυτό, εκείνο του Γιάννη Ψυχάρη ότι “ο ελληνικός λαός, δύο μεγάλους και άσπονδους γνώρισε εχθρούς του: τους Τούρκους και τους δασκάλους” εγώ θα τόλεγα έτσι: τους διανοούμενους και τους λογίους του. Τους ιστορικούς του και τον κλήρο.»

Επιλογή αποσπάσματων από το βιβλίο του Γιάννη Σκαρίμπα Το 1821 και η Αλήθεια, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ από τον Λευτέρη Βασιλόπουλο

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Το κόστος του «στίγματος» ενός ΧΥΤΑ

Η όποια τεχνολογική πρόοδος δεν έχει καταφέρει να εξαλείψει το «στιγματισμό» της περιοχής που υποδέχεται το χώρο διάθεσης. Αυτό το «στίγμα» συντροφεύει την περιοχή για μεγάλο διάστημα και δεν πλήττει μόνο την εικόνα της, αφού όλοι, έστω και διαισθητικά, αντιλαμβάνονται την οικονομική του διάσταση… Αυτό το «κρυμμένο» κόστος των ΧΥΤΑ προσπαθούν να αναδείξουν τα τελευταία χρόνια έρευνες με τη βοήθεια των οικονομικών του περιβάλλοντος.

απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Δαμίγου για το αφιέρωμα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία

Τοπική Λύση – Κέντρα Διαχείρισης Απορριμμάτων

Τα απορρίμματα που παράγονται καθημερινά ολοένα και αυξάνονται, παρ’ όλη την οικονομική κρίση. Που πρέπει να πάνε αυτά τα απορρίμματα όμως; Γιατί θα πρέπει να παραμένουν οι πιο υποβαθμισμένες περιοχές χωρίς ελπίδα βελτίωσης; Γιατί θα πρέπει να υποβαθμιστούν περιοχές που μέχρι σήμερα διατηρούν υψηλό βιοτικό επίπεδο για τους κατοίκους τους;

απόσπασμα από άρθρο του Περικλή Βασιλόπουλου για το αφιέρωμα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου

Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων. Η Κληρονομιά του Νερού στην αρχαία Αθήνα.

_Δήμητρα Ανδρίκου, αρχαιολόγος


Στον Πλατωνικό Διάλογο «Φαίδρος» περιγράφεται ένα περιστατικό σύμφωνα με το οποίο συναντήθηκαν ο Σωκράτης με τον Φαίδρο και, για να δροσιστούν, διέσχισαν τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού Ιλισσού ώστε να φθάσουν σε ένα μέρος κατάλληλο για συζήτηση και περισυλλογή. Ήταν η εποχή της κλασικής Αθήνας, όταν στο παριλίσσιο τοπίο κυριαρχούσαν τα διάφανα νερά του ποταμού ασκώντας την ευεργετική επίδρασή τους στο περιβάλλον και διαμορφώνοντας έναν ειδυλλιακό χώρο που ενέπνευσε τους ανθρώπους να τοποθετήσουν εκεί λατρείες θεοτήτων των υδάτινων τοπίων και της φύσης, όπως ήσαν οι Μούσες, οι Νύμφες, ο Πάνας, η Άρτεμις Αγροτέρα, η Δήμητρα. Μέρος αυτού του φυσικού και ανθρωπογενούς τοπίου ήταν ένας αρχαίος ναός του 5ου αι. π.Χ., που σωζόταν ως το 1778 όταν καταστράφηκε από τον βοεβόδα Χατζή Αλί Χασεκή. Τα σχέδια του ναού κυκλοφόρησαν από τους Stuart και Revett σε όλη την Ευρώπη επιδρώντας στο κίνημα του νεοκλασικισμού. Σήμερα, το παριλίσσιο τοπίο έχει καταληφθεί από την πυκνή άναρχη δόμηση της σύγχρονης πόλης. Στη θέση του αρχαίου ναού ένα αδόμητο οικόπεδο, το οποίο σκοπίμως παρέκαμψε η χάραξη της λεωφόρου Αρδηττού, απομένει σήμερα ως μνημείο ενός σημαντικού κομματιού της αθηναϊκής Κληρονομίας του Νερού. Η σύγχρονη εικόνα της περιοχής έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τις αρχαίες περιγραφές, αποδεικνύοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη διαφορετική στάση της σύγχρονης εποχής απέναντι στο υδάτινο στοιχείο και στα μνημεία του. Τα μνημεία της Κληρονομιάς του Νερού μας διδάσκουν ότι στην αρχαιότητα το υδάτινο στοιχείο ήταν πάντα παρόν στις δραστηριότητες των ανθρώπων, φέρνοντάς τους πιο κοντά στον φυσικό κόσμο και στην ιδέα της αξιοποίησης των φυσικών πόρων για ποικίλους σκοπούς. Ήδη από τη Μυκηναϊκή Εποχή, τον 13ον αι.π.Χ., στην Ακρόπολη των Αθηνών λήφθηκε ειδική μέριμνα για την εξασφάλιση ύδρευσης χωρίς να απαιτείται έξοδος από το κυκλώπειο τείχος σε καιρό πολιορκίας. Κατασκευάστηκε κάθοδος μέσα στον βράχο που οδηγούσε σε δεξαμενή συγκέντρωσης των ομβρίων υδάτων, κατασκευή που αποδεικνύει τη σημασία που απέδιδαν ήδη από τότε στην κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων. Στη συνέχεια της ζωής της αρχαίας πόλης αναπτυξιακά έργα, όπως κρηναία οικοδομήματα και υδραγωγεία τροφοδοτούν με νερό τους πολίτες και τις λειτουργίες της πόλης, πηγή «ύδατος καθαρού» σε σπηλιά μέσα στον βράχο στην κλιτύ της Ακρόπλης έγινε το επίκεντρο του ιερού του Ασκληπιού, του θεού-ιατρού της αρχαιότητας, αποτελώντας βασικό στοιχείο της λατρείας του. Επίσης, το νερό διαμόρφωνε με ποικίλους τρόπους τις εγκαταστάσεις πνευματικής και σωματικής εκγύμνασης των νέων. Τα αρχαία γυμνάσια (Ακαδημία Πλάτωνος, Λύκειο Αριστοτέλους, Κυνόσαργες), σε αντίθεση με την εντελώς διαφορετική εικόνα που δίδουν σήμερα οι θέσεις τους, ήσαν εγκατεστημένα σε ελεύθερους χώρους κοντά στα νερά των αθηναϊκών ποταμών, που ήσαν απαραίτητα για την τροφοδοσία και διατήρηση των κήπων και των αλσών όπου οι νέοι ασκούνταν, εκπαιδεύονταν δίπλα σε φιλοσόφους και θεράπευαν το σώμα σε λουτρικές εγκαταστάσεις. Το υδάτινο στοιχείο, όμως, τροφοδότησε ήδη από πολύ παλαιά και άυλες εκφάνσεις του πολιτισμού, όπως οι μύθοι. Στο Ερέχθειο, η «Ερεχθηίς θάλασσα», το φρέαρ του αλμυρού νερού που ανέβλυσε όταν ο Ποσειδών χτύπησε το βράχο με την τρίαινα υπενθυμίζει ακόμη και σήμερα τον αρχαίο μύθο και την άρρηκτη σχέση της Αθήνας με το υδάτινο στοιχείο της θάλασσας. Οι αρχαίες λιμενικές εγκαταστάσεις και η εξέλιξη του τύπου της τριήρους στο ταχύτερο πλοίο που εξασφάλιζε την υπεροχή της αρχαίας πόλης συνιστούν αρχιτεκτονικά και τεχνολογικά μνημεία, δείγματα μιας κληρονομιάς της οποίας η σύγχρονη πόλη δεν είναι άμεσα κοινωνός, καθώς σήμερα έχει αρκετά αποδυναμωθεί η άλλοτε ισχυρή σύνδεση των Αθηναίων με τη θάλασσα. Τα αθηναϊκά μνημεία της Κληρονομιάς του Νερού αποδεικνύουν ότι έργα ανάπτυξης και προόδου μπορούν να είναι ταυτόχρονα και έργα πολιτισμού και μας διδάσκουν το σεβασμό απέναντι σε ένα αγαθό, το νερό, το οποίο σήμερα σπαταλάμε αλόγιστα και επιτρέπουμε να εξαφανισθεί από την πόλη μας. Στις 18 Απριλίου εορτάζεται, κατόπιν πρότασης του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS) που υιοθετήθηκε και από την UNESCO το 1983, η Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων. Για το 2011 η «Πολιτιστική Κληρονομιά του Νερού» τίθεται στο επίκεντρο του εορτασμού. Στόχος είναι η ενημέρωση του κοινού για την πολυμορφία και ποικιλομορφία αυτής της κληρονομιάς του νερού, η ευαισθητοποίηση του κοινού ώστε να γνωρίσει τα μνημεία του νερού που πολλές φορές βρίσκονται πολύ κοντά του, να διδαχθεί από αυτά, να ενδιαφερθεί για τη συνέχιση και διατήρηση αυτής της Κληρονομιάς, να αφυπνισθεί σχετικά με τον κίνδυνο απώλειας υλικών και άυλων στοιχείων που αποτελούν χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του.

Η πολιορκία των σκουπιδιών...

Ό,τι τελικά και αν γίνει υπάρχει μια πτυχή στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, την οποία δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε, τη συμβολή τους δηλαδή στην ανάδειξη του προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων στη χώρα μας και των οικονομικών συμφερόντων που κινούνται γύρω από αυτή.

Απόσπασμα από άρθρο της Ιριάννας Λιανάκη-Δεδούλη για το αφιερωμα στα Σκουπίδια

Γεωμετρία του πόνου και της ηδονής

φωτό:

Ναταλία Τσουκαλά

Ποιος θ’ αποδείξει ότι κάτι καλύτερο είναι δυνατόν, εάν δεν αφεθούμε στο κοινό συμφέρον της φιλίας, αλλά συνεχίσουμε να παραπαίουμε στο τυχαίο των άλλων; Όλοι χρειαζόμαστε την κοινή φρόνηση, την ομορφιά και τη δικαιοσύνη, αλλά ας είμαστε και χαρούμενοι, διότι διαφορετικά, δεν καταφέρνουμε το σπουδαιότερο όλων: να καταδείξουμε πως η ζωή δεν είναι αφηρημένα σχήματα, αλλά η ενότητα που συνεχίζει αενάως να συνδιαλλέγεται μαζί μας και να μας προστατεύει, από την ηλιθιότητα που παραμονεύει δυστυχώς στη γωνία.

Απόσπασμα από τη στήλη του Θάνου Κουτσιανά

Όρθιος Νόμος

Το βιβλίο ποιημάτων του Γιάννη Θέσπη Όρθιος Νόμος (εκδόσεις Διάττων) έρχεται να προστεθεί στην ατέλειωτη σειρά, αδιάκοπη για 26 αιώνες, της ελληνικής ποίησης. Ακόμα και όταν γράφει ο ποιητής, αρχίζοντας το έργο του: «Γιατί σταμάτησεν ο κόνδορας το πέταγμά του/κι απλώνει τα φτερά για να σκεπάσει το Σαντιάγκο./Γιατί σηκώθηκαν τα κύματα του Ειρηνικού/κι οι αρματωμένοι ξεσηκώθηκαν και τρέχουν/καβάλλα σε βουνά που χρεμετίζουν λευτεριά/τραβώντας κατά κει π’ ακούστηκεν η μπαταριά», μπορείς να διακρίνεις την ελληνικότητα που το διαπνέει, καθώς χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις από τα χρόνια εκείνα που σε αυτήν την ελάχιστη γωνία του κόσμου κάποιοι αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Έτσι, ξαναπιάνει το κομμένο νήμα με τους άλλους λαούς για να το ενώσει με τα υλικά της γλώσσας του: αρπίσματα, μπαλάντες, ριζίτικα, σονέτα, ραψωδίες αλλά και ελεύθερος στίχος. Η εμπύρετη απόπειρά του να βρει, καταγωγικά, τον εαυτό του (στο ποτήρι του ο Διόνυσος και στα μάτια του ο Απόλλωνας, όπως μας λέει χαρακτηριστικά) τον φέρνει αντιμέτωπο με δύσκολες αλήθειες. Οι θεοί, οι ημίθεοι, οι ήρωες, οι μέγα διδάσκαλοι τον κάνουνε «στην μπάντα», ενώ ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για τέτοιες αποκαλύψεις. Ακόμα βαθύτερα: «Μάταια προσπαθείς/να με διαβάσεις./Είμαι η ταφόπετρά σου» (Αρχαία επιγραφή). Ωστόσο, ο ποιητής στρέφεται σε ό,τι του απομένει, στην Ποίηση που είναι δίκαιη και ουσιαστική και ευθεία, κλείνοντας με τους λυτρωτικούς του στίχους: «άτρωτοι στίχοι θα κυκλώνουν τους δυνάστες».

Alef Shepard