Το βιβλίο ποιημάτων του Γιάννη Θέσπη Όρθιος Νόμος (εκδόσεις Διάττων) έρχεται να προστεθεί στην ατέλειωτη σειρά, αδιάκοπη για 26 αιώνες, της ελληνικής ποίησης. Ακόμα και όταν γράφει ο ποιητής, αρχίζοντας το έργο του: «Γιατί σταμάτησεν ο κόνδορας το πέταγμά του/κι απλώνει τα φτερά για να σκεπάσει το Σαντιάγκο./Γιατί σηκώθηκαν τα κύματα του Ειρηνικού/κι οι αρματωμένοι ξεσηκώθηκαν και τρέχουν/καβάλλα σε βουνά που χρεμετίζουν λευτεριά/τραβώντας κατά κει π’ ακούστηκεν η μπαταριά», μπορείς να διακρίνεις την ελληνικότητα που το διαπνέει, καθώς χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις από τα χρόνια εκείνα που σε αυτήν την ελάχιστη γωνία του κόσμου κάποιοι αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Έτσι, ξαναπιάνει το κομμένο νήμα με τους άλλους λαούς για να το ενώσει με τα υλικά της γλώσσας του: αρπίσματα, μπαλάντες, ριζίτικα, σονέτα, ραψωδίες αλλά και ελεύθερος στίχος. Η εμπύρετη απόπειρά του να βρει, καταγωγικά, τον εαυτό του (στο ποτήρι του ο Διόνυσος και στα μάτια του ο Απόλλωνας, όπως μας λέει χαρακτηριστικά) τον φέρνει αντιμέτωπο με δύσκολες αλήθειες. Οι θεοί, οι ημίθεοι, οι ήρωες, οι μέγα διδάσκαλοι τον κάνουνε «στην μπάντα», ενώ ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για τέτοιες αποκαλύψεις. Ακόμα βαθύτερα: «Μάταια προσπαθείς/να με διαβάσεις./Είμαι η ταφόπετρά σου» (Αρχαία επιγραφή). Ωστόσο, ο ποιητής στρέφεται σε ό,τι του απομένει, στην Ποίηση που είναι δίκαιη και ουσιαστική και ευθεία, κλείνοντας με τους λυτρωτικούς του στίχους: «άτρωτοι στίχοι θα κυκλώνουν τους δυνάστες».
Alef Shepard
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου