Η γενιά αποτελεί ένα ιδιότυπο, πλην πειστικό για τους πολλούς, τέχνασμα αποκλεισμού από το νέο όσο και από το παλιό. Γνωρίζουμε όλοι περί του μπαμπά επαναστάτη που μεγαλώνει, οποία συμφορά, έναν γιο φλώρο. Περί της μαμάς-πρότυπο νόμου και τάξης που μεγαλώνει, οποία συμφορά, την κόρη-πνεύμα αντιλογίας. Με την παντιέρα «εγώ είμαι της γενιάς μου» φιλτράρεται, διακόπτεται και ανατρέπεται, στις κατάλληλες συνθήκες (οι οποίες προφανώς αφθονούν), οποιαδήποτε συλλογική δράση ακριβώς όταν κρίνεται κοινωνικά αναγκαία.
Απόσπασμα από τη στήλη της Άτζελας Δημητρακάκη
Κοντέινερ #16, κυκλοφορεί Δευτέρα 2 Μαΐου με την Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου