Καθώς γινόμαστε κατσαρίδες / Becoming cockroaches

Νέλλυ Καμπούρη / Nelli Kambouri

Απο προχθές στο Σύνταγμα ζούμε σαν τις κατσαρίδες. Μας ψεκάζουν ασταμάτητα ανεξαρτήτως του τι κάνουμε ή λέμε κι εμείς επιμένουμε. Φεύγουμε για λίγο και μετά ξαναερχόμαστε. Μετακινούμαστε, ξεκουραζόμαστε και μετά πάλι. Στη Βουλής πριν ακόμα αρχίσουν τα δακρυγόνα σήμερα το πρωί καθόμασταν σ' ένα πεζούλι και τα ΜΑΤ συνέλαβαν τον διπλανό μας που απλά καθόταν. Στις διαμαρτυρίες απάντησαν πιάνοντας στο ξύλο έναν άλλο περαστικό που είχε πάει να πάρει καφέ. To να στέκεσαι σε κοντινή απόσταση από το Σύνταγμα μοιάζει επικίνδυνο και σίγουρα ύποπτο. Οι συλλήψεις γίνονται για να διαλύσουν τον κόσμο ο οποίος μετακινείται ακόμα πιο κοντά αντί να φεύγει.

Καθώς γινόμαστε κατσαρίδες αρχίσουμε να υιοθετούμε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε τακτικές στάσης, επιμονής και αντοχής που πριν μας ήταν άγνωστες. Ψεκάζουν διαρκώς, κάνουν τρομακτικούς θορύβους - το πλήθος απαντά με το να παραμένει εκεί. Κάπως σαν τις κατσαρίδες που ολοένα και γίνονται πιο ανθεκτικές στα χημικά μεταλλασσόμαστε με διάφορα προσθετικά. Φορώντας μάσκες, κρέμες και γυαλιά προφυλάσσόμαστε και συνεχίζουμε. Οι φιγούρες με τις μάσκες και τα μαλόξ αναγνωρίζονται και στέλνουν μηνύματα ακόμα και σε μεγάλη απόσταση από το Σύνταγμα.

Ακόμα και τώρα που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμό οι τακτικές αυτές ισχυροποιούν το πλήθος. "Να γίνει συνέλευση τώρα" έλεγε κάποιος εν μέσω ενός σύννεφου από δακρυγόνα. ¨"Όπως έγινε κι η συναυλία χθες". Πλέναμε, καθαρίζαμε την πλατεία και με μια μικροφωνική που δεν ακουγόταν έπαιζαν οι Tiger Lillies. Τα δακρυγόνα έπεφταν κι όλοι κάθονταν εκεί.

Η κλασσική αντιπαράθεση-πετροπόλεμος μοιάζει και είναι δευτερεύουσα μπροστά σε αυτές τις τακτικές. Οι κατσαρίδες δεν επιτίθενται, δεν κάνουν πολύ θόρυβο και δεν σπάνε τίποτα. Αλλά είναι απείρως πιο ανθεκτικές και παραγωγικές από αλλά ζώα που σιγά σιγά εξαφανίζονται.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Since yesterday, June 28, we live like cockroaches in Syntagma square. We are sprayed continuously with chemicals by the Greek police regardless of what we do or what we say, but we persist. We leave Syntagma square for a while to catch our breath and keep on coming back. We rest a bit and return to the square. Even before the chemicals began exploding yesterday morning, we were just sitting on the pavement and the riot police stormed and arrested a person seating nearby. When we protested against the arrest, the riot police responded by arresting another passerby who was just exiting a coffee shop with a coffee in his hand. To be just standing close to Syntagma square seems dangerous and certainly suspicious. The arrests are being enacted to disperse the crowds, but we keep on moving closer to the square instead of leaving.

As we are becoming cockroaches we begin, without really realizing it, to adopt tactics of stasis, of perseverance and of endurance, that were previously unknown to us. Chemicals keep on flying, sound bombs keep on exploding all around us making terrible noise and the crowds respond by not leaving, by remaining at Syntagma square. Becoming cockroaches and growing more and more resistant to the chemicals, our bodies begin to mutate. In gas masks, painting maalox on our faces, wearing sun glasses, we persist. The figures in gas masks recognize each other even when they meet further away from Syntagma square.

Even now that the austerity law was approved in the Greek parliament, the crowds are not leaving, they are reinforced. “Let’s have an assembly now,” said someone in the midst of a cloud of chemicals. Like we did when we “staged the music concert yesterday”, he explains. Yesterday, we were cleaning and washing the square with water for hours to disperse the smell of the chemicals and then from a defunct PA system the Tiger Lillies played live on Syntagma square. Chemicals and sound bombs started to explode again all around Syntagma, but everybody remained on the square and kept on dancing.

The classic urban tactics of confrontation -like throwing marbles, stones, and molotov cocktails against the police- seem and are secondary in face of our tactics. Cockroaches do not attack, they do not make much noise, nor do not destroy something. But, we cockroaches are far more persistent and productive than other animals that are slowly disappearing.