κοντέινερ #15

Άτακτοι κακομαθημένοι

Τιμωρείται όποιος σπάει την ηθική αρτιότητα του παιχνιδιού. Ο εκτός μόδας. Τώρα, αν το παιχνίδι είναι καλό ή κακό, κανείς δεν μπορεί να τ’αποδείξει. Γι’αυτό και κάθε πράξη είναι υποψήφια να ονομαστεί τιμωρία.

Απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Δαλδάκη για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί τη Δευτέρα 14 Μαρτίου μαζί με την Ελευθεροτυπία

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΑΓΡΙΜΙ

Στο Altered States, ο Γουίλιαμ Χαρτ κάνει ιατρικά πειράματα στον εαυτό του προσπαθώντας να φτάσει στο σημείο μηδέν του ανθρώπου. Σε αυτή του την προσπάθεια χάνει από δίπλα του όλους αυτούς που τον αγαπάνε. Και όμως νιώθεις ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου.

Απόσπασμα από τη στήλη του Αλέξανδρου Βούλγαρη.

Κοντέινερ #15, Κυκλοφορεί τη Δευτέρα 14 Μαρτίου μαζί με την Ελευθεροτυπία.

Το (α)τιμώρητο των δικτυωμένων μηχανών

Οι μηχανές πρέπει να τιμωρηθούν επειδή η αυτονόμησή τους έχει θέσει σε κίνδυνο τον άνθρωπο-χρήστη (2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος) ή τον άνθρωπο-θύμα τους και ταυτόχρονα άλλες μηχανές (Matrix). Η τιμωρία των μηχανών φαίνεται σαν οριστική αλλά συνήθως ο φόβος για την ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη λειτουργία τους παραμένει: οι συγκεκριμένες μηχανές ίσως να μην είναι οι μόνες που θα αυτονομηθούν προκαλώντας ανωμαλίες στο σύστημα.

Απόσπασμα από άρθρο του Π. Χατζόπουλου για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, Κυκλοφορεί τη Δευτέρα 14 Μαρτίου μαζί με την Ελευθεροτυπία

response:ability φεστιβάλ Transmediale.11

«Δε πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι ιδιαίτερο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης Gabriel Shalom σχετικά με το ντοκιμαντέρ “Future of the Art” που ανέπτυξε σε συνεργασία με δημιουργούς και θεωρητικούς κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. «Πιστεύουμε όμως στη διαφάνεια, διάχυση και την αναπαραγωγή όσων κάνουμε».

Απόσπασμα από άρθρο της Δάφνης Δραγώνα

Κοντέινερ #15, Κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου μαζί με την Ελευθεροτυπία

Μέλημα και Μύθος

Ο μύθος του Άδωνι συμβολίζει την αποδοχή του θανάτου, του αειφόρου όντος που σαν τον σπόρο πέφτει πίσω στην πηγή, με την υπόσχεση ότι η ζωή θα πάρει πάλι νέα μορφή. Μοιραζόμαστε μέσω αυτού τη μοίρα των φυτών, των άλλων πλασμάτων και των εαυτών μας, όπου η καρδιά και το πνεύμα των θλιμμένων απελευθερώνεται από την ταύτιση με το θνητό σώμα που υποφέρει και θα επιστρέψει στην αρχή της Αναγέννησης και της Μεταμόρφωσης και μέσω αυτών θα οδηγηθεί από τη θλίψη στη χαρά.

Απόσπασμα από άρθρο του Θάνου Κουτσιανά

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

Ζωές σε τιμωρία

Όπως γράφει και ο N. De Genova οι μετανάστες/τριες δεν είναι απλά «παράνομοι ξένοι» αλλά «απελάσιμοι ξένοι». Δεν είναι όμως τόσο η ίδια η απέλαση, όσο ο φόβος της απέλασης, η πιθανότητα κάποιος/α να απελαθεί αλλά και το νόμιμο δικαίωμα της κυρίαρχης εξουσίας να απελαύνει τους ξένους, που ρίχνει τη σκιά της στην καθημερινή ζωή των μεταναστών/τριών. Αυτό που κάνει τόσο σημαντική, εντέλει, την πιθανότητα της απέλασης είναι ότι κάποιοι απελαύνονται έτσι ώστε οι περισσότεροι να παραμείνουν μη-απελάσιμοι, εργάτες των οποίων το ιδιαίτερο μεταναστευτικό καθεστώς παραμένει προσωρινό και «παράνομο» στο διηνεκές.

Απόσπασμα από άρθρο της Όλγας Λαφαζάνη

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

ΚΡΥΑ (ΚΑΙ ΧΛΙΑΡΑ) ΠΙΑΤΑ

Η αέναη εκδίκηση μέσα στο στρόβιλο της μαζικής κουλτούρας

Περνώντας στη μαζική κουλτούρα βρίσκουμε πολλούς Τιμωρούς και Εκδικητές στα κόμικς και τον κινηματογράφο. Όμως δεν είναι όλοι εκδικητές, ούτε οι καλοί, ούτε και οι κακοί: Ο Μπάτμαν είναι Τιμωρός, ο Σούπερμαν όχι.

Απόσπασμα από άρθρο του Θ. Μουτσόπουλου για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

Από τη τιμωρία στην θεραπεία

Ιδιαίτερα στον ψηφιακό χωροχρόνο, εμφανίζονται παράλληλα πεδία, όπου τα παιδιά μπορούν ακόμα να διαφεύγουν τον έλεγχο και να διεκδικούν αυτονομία, απλώς επειδή οι δάσκαλοι και οι γονείς τους τις περισσότερες φορές δεν διαθέτουν τα απαραίτητα εργαλεία κι εφόδια για να κατανοήσουν τι ακριβώς κάνουν. Και δεν είναι τόσο το gaming αυτό καθ’ αυτό που οδηγεί σε διεξόδους, όσο τα ίδια τα παιδιά που ανατρέπουν τα όρια μεταξύ εκπαίδευσης και παιχνιδιού κάνοντας όμως τη σχέση μεταξύ τους αμφίδρομη.

Απόσπασμα από άρθρο της Νέλλη Καμπούρη για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

Ο Φουκώ, περί τιμωρίας σε talk show και μπαρ.

Μ. Φουκώ: "Τα βασανιστήρια μεταφέρθηκαν αλλού σήμερα: στην αστυνομία, που είναι επίσης ένας νέος θεσμός, ο οποίος εμφανίζεται ακριβώς όταν εξαφανίζονται τα βασανιστήρια. Από τη στιγμή που το σύνθημα έπαψε να είναι: «Κάντε μερικούς μεγάλους θεαματικούς βασανισμούς και αφήστε τους άλλους εγκληματίες να φύγουν» και έγινε: «Κάθε εγκληματίας πρέπει να τιμωρείται συστηματικά, κάθε έγκλημα πρέπει να διώκεται αποτελεσματικά», από κει και πέρα η δικαιοσύνη έπρεπε να υποβοηθηθεί από τον νέο θεσμό της αστυνομίας."

Αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

Η ζυγαριά της τιμωρίας

H Φύση, η οποία δεν έχει ηθικούς φραγμούς, εντέλει έχει πιο «ηθικούς» και ξεκάθαρους νόμους. Τουλάχιστον εκεί δεν το παίζουν κοινωνία, είναι ορίτζιναλ ζούγκλα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στα ίσια και δίχως περιστροφές ή ενοχές. Χωρίς νομοθεσίες, γούνες δικαστών, δικηγόρους και εισαγγελείς. Ενώ στην πολιτισμένη ανθρωπότητα το μεγάλο ψάρι τρώει τα μικρό, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα επικρατήσει το δίκαιο του ισχυρού, του μεγάλου, του δυνατού. Μόνο όταν το μικρό ψάρι δαγκώσει κανένα μεγαλύτερο είναι δεδομένη η ποινή. Εκεί θα εφαρμοστεί ο νόμος! Σίγουρα!

Απόσπσμα από άρθρο του Βασίλη Γαλούπη για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί τη Δευτέρα 14 Μαρτίου

Η ευφάνταστη φορεσιά της τιμωρίας

Το να αυτοτιμωρείσαι για να παραμείνεις υπερβολικά λεπτός, για παράδειγμα, (επειδή τα μοντέλα είναι λεπτά), δεν σημαίνει ότι είσαι διαφορετικός. Το να φοράς επώνυμες μάρκες επιδεικνύοντας έναν πλούτο που δεν κατέχεις δεν σημαίνει ότι είσαι διαφορετικός. Ενώ αν δεν τις φορέσεις αισθάνεσαι «τιμωρημένος» και στην απ’έξω.

Απόσπασμα από άρθρο της Βίκυς Τσούκα για το αφιέρωμα Τιμωρία

Κοντέινερ#15,

κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου μαζί με την Ελευθεροτυπία.

Απαράδεκτες ανομίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς

Σε αντίθεση με ένα μπιφτέκι ή ένα ποτήρι κρασί, (για να αναφερθούμε συγκριτικά στα άλλα παραδείγματα που απαριθμεί –περιοριστικά και όχι ενδεικτικά– το άρθρο 392), το δικαίωμα εκ του εισιτηρίου δεν είναι ένα πεπερασμένο και αναλώσιμο υλικό αντικείμενο, αλλά μια άυλη, αφηρημένη αξίωση προς μεταφορά, δυνάμει απεριόριστη (εντός των χρονικών ορίων που προσδιορίζονται σε αυτό), η οποία απλώς ενσωματώνεται στο κομμάτι χαρτί που την πιστοποιεί και τη συμβολίζει. Όποιος λοιπόν αποκτά νομίμως εισιτήριο, καθίσταται κύριος του εγγράφου και δικαιούχος της αξίωσης που απορρέει απ’ αυτό, άρα δικαιούται να μεταβιβάζει ελεύθερα τόσο το ένα όσο και την άλλη σε όποιον κρίνει σκόπιμο για όποια αιτία κρίνει σκόπιμο.

Απόσπασμα από τη στήλη του Άκη Γαβριηλίδη

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου

Αφαίρεσε όλα τα εμπόδια, ένα ένα.

Αυτό το σύμπαν τελείωσε. Απορείς που η τηλεόραση δείχνει ακόμη διαφημίσεις. Έλα να δεις, ακούς, και πηγαίνεις. Η οθόνη του υπολογιστή φωτίζει το προφίλ του μ’ ένα μπλε που σου θυμίζει πυρκαγιά, ενώ γνωρίζεις ότι το χρώμα της φωτιάς είναι το πορτοκαλί. Είσαι εντελώς στεγνή. Διάβασε εδώ, ακούς. Εκτέλεση αστέγων προτείνει δήμαρχος ρωσικής πόλης, διαβάζεις. Κοιτάζεστε. Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Αντί να το ρωτήσεις, κάνεις μεταβολή και βγαίνεις. Εμετός, ακούς. Δεν είσαι σίγουρη αν έχεις πιάσεις πάτο. Δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις αν δεν είσαι άμοιρη ευθυνών. Δεν ξέρεις πόσο ακριβώς άσχημα είναι τα πράγματα. Δεν ξέρεις ποιοι, πόσο και γιατί σε χρειάζονται.

Απόσπασμα από τη στήλη της Άντζελας Δημητρακάκη

Κοντέινερ #15, κυκλοφορεί Δευτέρα 14 Μαρτίου