Διεθνική Ανοιχτή Συνέλευση – «Προσεχώς στην πόλη σας!»

Παρότι κυβερνήσεις και θεσμοί της ΕΕ με επαναλαμβανόμενο τρόπο περιορίζουν την κρίση στην «μεμονωμένη» περίπτωση της Ελλάδας, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μοιάζει να είναι το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Φαίνεται ότι σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη κανείς/μια δεν ζει μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του/της και η λιτότητα είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθεί ότι έχει οικοδομηθεί σε δεκαετίες· διάσωση μέσω πνιγμού, χτίσιμο μέσω κατεδάφισης μοιάζει να είναι το δόγμα της πολιτικής και οικονομικής ορθοδοξίας.

Παρότι αρκετές πολιτικές δυνάμεις είχαν σε πολλές περιστάσεις προβλέψει τις τραγικές συνέπειες αυτής της συγκεκριμένης μορφής ανάπτυξης που το μετα-φορντιστικό καθεστώς συσσώρευσης και η αχαλίνωτη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας θα προκαλούσε για το σύνολο των κοινωνιών, φαίνεται ότι το γενικό αίσθημα, ακόμα και μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, κυριαρχείται από ένα αμήχανο μούδιασμα. Φαίνεται ότι η επαλήθευση των προβλέψεων επαναλαμβάνεται πάντα και μόνο ως τραγωδία.

Παρόλα αυτά, η Ελλάδα μοιάζει να είναι ο παραδειγματικός χώρος, όπου αυτή η θύελλα σαρώνει μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εν συντομία όλες τις δομές κοινωνικού κράτους, καθώς και τα πολιτικά δικαιώματα που επιβίωσαν από τη μεταπολεμική συναίνεση. Το ελληνικό πείραμα για τις τελικές δοκιμές του ευρωπαϊκού μέλλοντος συντελείται με καθαρό και χωρίς περιστροφές τρόπο.

Ωστόσο, εκτός από την ενορχηστρωμένη από την ελληνική κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ επιβολή που λεηλατεί κάθε υλικό και συμβολικό, πραγματικό και ψευδεπίγραφο δείγμα αξιοπρέπειας, φαίνεται ότι αυτό που εντείνεται σε αυτόν τον κηρυγμένο πόλεμο είναι και οι απαντήσεις του αντιπάλου. Η συνεχής κλιμάκωση των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην τερατουργία των επαναλαμβανόμενων μέτρων λιτότητας γεννά όλο και πιο πολυάριθμα και όλο και πιο εξοργισμένα τέρατα άρνησης.

Φαίνεται ότι η αντίσταση δεν είναι αρκετή· ούτε η διαφυγή. Αυτό που έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία δυο χρόνια είναι ότι το ζήτημα που τίθεται/επιβάλλεται από αναρίθμητες υποκειμενικότητες δεν είναι η αντίσταση ενάντια στις επιθέσεις, ούτε η οικοδόμηση εναλλακτικών διαφυγής· είναι απλά και καθαρά η μη διατυπωμένη, άναρθρη, συνεπώς ασύλληπτη, απρόβλεπτη και τρομαχτική άρνηση.

Ως ανώνυμο, αδιαμόρφωτο και μη διαμορφώσιμο κομμάτι αυτού του μη αντιπροσωπεύσιμου κινήματος, προσκαλούμε όποιον και όποιαν είναι μέρος αυτής της σκόρπιας, σαστισμένης και μπερδεμένης σκέψης και δράσης του δρόμου να έρθουν και να διαμορφώσουν μια διήμερη Ανοιχτή συνέλευση στην Αθήνα, όπου τα τέρατα της κρίσης από τον παγκόσμιο ευρωπαϊκό νότο (από το Λονδίνο ως τη Μαδρίτη και από το Βερολίνο ως τη Ρώμη), καθώς και από τους ξεσηκωμούς και τις εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική θα ανταλλάξουν εμπειρίες και ιδέες με στόχο να μολύνουν περισσότερο τα ευρωπαϊκά αουτσάιντερ (underdogs) με απελπισμένη οργή και ελπιδοφόρο φόβο.

Αμέσως μετά τη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010 στην Αθήνα, ο Economist είχε στο εξώφυλλό του μια εικόνα από την Αθήνα με τον τίτλο «Προσεχώς σε μια πόλη δίπλα σας;» (‘Coming to a city near you?’). Σήμερα αντικαθιστούμε το ερωτηματικό με θαυμαστικό. Τα δίκτυα που συνδέουν το Σύνταγμα με την Ταχρίρ, τη Βαρκελώνη, το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη είναι πιο δυνατά από ποτέ· σαν μια αλυσίδα από γεγονότα, καταλήψεις, διαδηλώσεις, οι πρωτοβουλίες για συλλογική και αδιαμεσολάβητη άρνηση διεθνοποιούνται.

Καλούμε όλες και όλους, ατομικά και συλλογικά, να έρθουν στη συνέλευση προκειμένου να σκεφτούμε από κοινού πώς μπορούμε να διασπείρουμε αυτή την απόλυτη άρνηση και να βρούμε τρόπους να δουλέψουμε μαζί ενάντια στο οικονομικό και πολιτικό δόγμα της κρίσης, ανεξάρτητα από εθνικά, οικονομικά και πολιτικά σύνορα. Ο στόχος μας είναι να ανοιχτούμε στις ποικίλες μορφές ενεργούς και απόλυτης άρνησης που αναδύονται στις καθημερινές αλληλοσυνδεόμενες ζωές μας και να δημιουργήσουμε κοινούς χώρους και χρόνους αγώνων, πρακτικών και δράσεων.

Αθήνα, 21-22 Μαρτίου 2012
Κατάληψη θεάτρου Εμπρός
Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή

Το κάλεσμα αυτό γίνεται από ακτιβιστές που δραστηριοποιούνται σε διάφορους κοινωνικούς χώρους και συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους μαζικούς αγώνες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στις κατεδαφιστικές πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το έναυσμα δόθηκε έπειτα από συζητήσεις ανάμεσα σε έλληνες και ιταλούς ακτιβιστές για την ανάγκη ανταλλαγής εμπειριών και απόψεων ανάμεσα σε κομμάτια του κινήματος σε διάφορες χώρες, όπου αναπτύσσονται αντιστάσεις ενάντια στη λιτότητα που έχει ως πρόσχημα την κρίση.

Δεν αποτελεί κάποια συγκροτημένη πρωτοβουλία ούτε έχει αναγκαστικά ως στόχο να πάρει οποιαδήποτε μόνιμη οργανωτική μορφή. Ο μόνος στόχος είναι να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα από διαφορετικούς χώρους, πιο συγκεκριμένα καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, εργατικά σωματεία, μεταναστευτικές οργανώσεις, τοπικές συνελεύσεις, εθνικά και διεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης και μεμονωμένους ακτιβιστές προκειμένου να σκεφτούν τρόπους τυχόν περαιτέρω κοινών διεθνικών δράσεων στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων που ήδη αναπτύσσονται σε πολλαπλούς χώρους.

Ο σχεδιασμός, η δομή, το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα αυτής της συνέλευσης είναι ανοιχτά στη συμμετοχή όσων θα θέλανε να ενώσουν την οργή και τις ελπίδες τους σε μια προσπάθεια να οικοδομηθούν συντονισμένες δράσεις που ξεπερνούν εθνικά σύνορα και δεδομένους οργανωτικούς και ιδεολογικούς περιορισμούς. Ο μόνος κανόνας για τη διοργάνωση αυτής της συνέλευσης είναι η παντελής απουσία οποιασδήποτε ιεραρχικής δομής και η απόλυτη κυριαρχία αμεσοδημοκρατικών αρχών.

http://resistancecomesfirst.wordpress.com