Διαβάζοντας στον τύπο σχόλια για την ταινία «τα παιδιά είναι εντάξει», σκέφτομαι πως η ομοφοβία παίρνει μερικές φορές περίεργη τροπή. Όπως και με το θέμα του συμφώνου συμβίωσης (ή αλλιώς «γάμος ομοφυλοφίλων») εκτός από τις αναμενόμενες αντιδράσεις προέκυψαν και κάποιες άλλες πολύ ενδιαφέρουσες. Προοδευτικές πένες οίκτιραν το κίνημα των ομοφυλόφιλων που επενδύει σε έναν ξεπερασμένο και συντηρητικό θεσμό. Κάποιοι απ’ αυτούς, παντρεμένοι, θέτουν για τους γκέι πολύ πιο υψηλά (αυστηρά) στάνταρ απ’ ότι στο δικό τους βίο. Το σκεπτικό; Αφού είσαι homo πρέπει να είσαι και προχώ… Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την ταινία. Αφού θέμα της είναι: ομοφυλοφιλία και οικογένεια (φτου κακά), εκτός από σχόλια τύπου «όλα μπορείς να τα αλλάξεις, τη φύση ποτέ των ποτών», έχουμε και πάλι την άνοδο των στάνταρ. Το χιούμορ δεν είναι αρκετά καλό (για γκέι φιλμ), η σκηνοθεσία μέτρια (το αυτό), η φράση δε «αν επρόκειτο για ζευγάρι ετεροφυλόφιλων θα ήταν μια αδιάφορη κομεντί» σχεδόν με τρομάζει με τον ακούσιο διαχωρισμό που κρύβει. Αλλά δεν πειράζει, στο σκοτεινό πυρήνα κάθε ομοφοβικού ετεροφυλόφιλου αχνοφέγγει μια γκέι ηλιαχτίδα!
από τον Γιάννη Πεντάζο
ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ #11
κυκλοφορεί τη Δευτέρα 1η Νοέμβρη μαζί με την Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου